Η κατάργηση του υπουργείου μετανάστευσης και η ενσωμάτωσή του στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, η κατάργηση του ΑΜΚΑ για τους μετανάστες / πρόσφυγες, όπως και της δευτεροβάθμιας επιτροπής εξέτασης ασύλου είναι μόνο λίγα από τα μέτρα που πήρε η ΝΔ, ως κυβέρνηση, κάνοντας εμφανείς τις μισαλλόδοξες, ρατσιστικές και αντικοινωνικές τάσεις της.

Μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης επίθεσης, απέναντι σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα, οι επιχειρήσεις εκκενώσεων καταλήψεων δεν αποτελούν καινούρια τακτική καταστολής αλλά τη συνέχεια μιας πολιτικής που ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας Σαμαρά, και συνεχίστηκε με επιτυχία από την κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν η, ακροδεξιάς κοπής, κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει να επιτίθεται σε κάθε δομή που υπερασπίζεται και προτάσσει την κοινωνική ελευθερία.

Για εμάς οι καταλήψεις αποτελούν τους κατ’ εξοχήν χώρους όπου μεγαλώνει και αναπτύσσεται η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη.

Τα πολιτικά και κοινωνικά εγχειρήματα που στεγάζονται σε κατειλημμένους χώρους, τόσο στην Αθήνα, όσο και σε άλλες πόλεις της χώρας ς. Από το 2015 και μετά, με τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των μεταναστών / τριών προέκυψε η κατεπείγουσα ανάγκη για φιλοξενία, στέγαση και κάλυψη διαφόρων αναγκών των ανθρώπων, που μετά κόπων και βασάνων έφτασαν στη χώρα μας. Καθώς ένας τεράστιος αριθμός μεταναστών έφτανε από τα νησιά στην Αθήνα, που συνήθως αποτελούσε έναν ενδιάμεσο σταθμό του ταξιδιού τους, ένα κύμα αλληλεγγύης ενεργοποιήθηκε και βρέθηκε δίπλα σε αυτούς. Η ανάγκη για πιο οργανωμένη φροντίδα και στέγαση οδήγησε στη δημιουργία των πρώτων καταλήψεων μεταναστών, στο κέντρο της πόλης. Οι καταλήψεις λειτουργούσαν στη λογική της αυτοοργάνωσης με συμμετοχή αλληλέγγυων και των ίδιων των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτές. Στα επί χρόνια άδεια και εγκαταλελειμμένα κτίρια φιλοξενήθηκαν χιλιάδες οικογένειες, άντρες και γυναίκες που εκτός από στέγη, τροφή και ρουχισμό βρήκαν κάποια ασφάλεια, χώρο κοινωνικοποίησης καθώς και σχολεία για να στείλουν τα παιδιά τους. Οι περισσότερες από αυτές τις καταλήψεις που, τόσο βίαια και απάνθρωπα, εκκένωσε το κράτος λειτουργούσαν με πυξίδα την ένταξη αυτών των ανθρώπων στον κοινωνικό ιστό σε αντίθεση με τα αποκεντρωμένα camp που τους απομονώνουν και τους αορατοποιούν. Έτσι χτίστηκαν σχέσεις τόσο μεταξύ τους, όσο και με τη γειτονιά και τον αλληλέγγυο κόσμο, ο οποίος μέχρι και σήμερα ( και σε αντίθεση με το κράτος), στάθηκε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά τους.

Αυτά είναι τα -λεγόμενα από κυβέρνηση και ΜΜΕ – «κέντρα ανομίας» –που εκκενώθηκαν. Πάνοπλοι αστυνομικοί μπήκαν ψάχνοντας για ναρκωτικά και όπλα και βγήκαν με λούτρινα αρκουδάκια, στέλνοντας εκατοντάδες ανθρώπους σε απομακρυσμένα κέντρα κράτησης και φυλακές, τσακίζοντας για ακόμα μια φορά την, ήδη, εύθραυστη καθημερινότητα τους.

Όλο αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο στα Εξάρχεια που στοχοποιούνται διαχρονικά και ιδιαίτερα από την κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία επενδύει επικοινωνιακά στην «εξάρθρωση της εγκληματικότητας» στην περιοχή. Με επιχειρήσεις σκούπα, μετανάστες και κάτοικοι αντιμετωπίζονται σαν «ανθρώπινα σκουπίδια», την ίδια στιγμή που οι ναρκέμποροι συνεχίζουν ανενόχλητοι τις μπίζνες τους.

Σύμφωνα μάλιστα με τον βουλευτή της ΝΔ, τον Θάνο Πλεύρη, η κυβέρνηση θα φροντίσει να αποκτήσει η περιοχή των Εξαρχείων «κανονική εγκληματικότητα», καθιστώντας σαφές πως δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για τα ουσιαστικά ζητήματα της γειτονιάς, αλλά στόχος της είναι να εξουδετερώσει όσες πολιτικές συλλογικότητες και κατοίκους αντιστέκονται και διεκδικούν τις ζωές τους κόντρα στον κρατικό σχεδιασμό˙ ενδιαφέρεται δηλαδή να καταστείλει την πολιτική και όχι την αμιγώς εγκληματική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στη γειτονιά.

Μια κυβέρνηση νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως εχθρό της, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πως η βία είναι προνόμιο του κράτους και ως τέτοιο χρησιμοποιείται απέναντι στα σώματα των από κάτω. Πρωτοκλασάτοι υπουργοί και μέλη της κυβέρνησης, όπως ο Άδωνης Γεωργιάδης, φαντασιώνονται σπασμένες πόρτες (ή και κεφάλια) προκρίνοντας και νομιμοποιώντας την ένστολη βία, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους διεστραμμένους άντρες των σωμάτων ασφαλείας.

Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο πως στην πραγματικότητα, αυτό που επιθυμούν είναι να αφανίσουν τον «εσωτερικό τους εχθρό», τον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης, για να παραδώσουν τα Εξάρχεια, καθαρά πλέον, στα συμφέροντα των real estate εταιριών, στις χρυσές βίζες και στη ζήτηση του airbnb τουρισμού, που θα επιλέξει να μείνει στη γειτονιά για να καταναλώσει εικονική επανάσταση. Αυτή μάλλον θα είναι και η κατάληξη κάθε γειτονιάς που δεν θα προσπαθήσει να αντισταθεί και να διεκδικήσει τους δημόσιους χώρους της, καθώς και τα δικαιώματα των κατοίκων της απέναντι στον πόλεμο των ενοικίων που συντελείται στο κέντρο της πόλης μας.

για μια σύνδεση με την γειτονιά

Προσπαθώντας να μιλήσουμε συλλογικά για τα εγχειρήματα που μπαίνουν κάτω από τον γενικό όρο κατάληψη, δεν γίνεται παρά να αναγνωρίσουμε το πόσο διαφορετικά είναι μεταξύ τους: στην υπόσταση, στον λόγο και στη διαδρομή τους. Για να βρούμε τα χαρακτηριστικά που συνέχουν αυτήν την πολύμορφη εμπειρία, ξεκινήσαμε από τον τρόπο και την αιτία της γέννησης όσων εγχειρημάτων αναγνωρίζουμε ως συγγενικά: δημιουργήθηκαν για να απαντήσουν στις ανάγκες κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων, αποτελούν ένα από τα μέσα αναπαραγωγής και έναν από τους τρόπους και τόπους συγκρότησης όσων αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως κομμάτι των “από τα κάτω”.

Στο βαθμό που αυτή η οργανική σύνδεση με τους αγώνες και τις ανάγκες των από τα κάτω παραμένει ενεργή, οι καταλήψεις συνεχίζουν να είναι ο τόπος και ο τρόπος οργάνωσής μας, σε όλες τις μορφές τους. Συγκροτούν το δικό μας δημόσιο χώρο, γίνονται ανάχωμα σε κεντρικούς σχεδιασμούς αντίθετους στα συμφέροντά μας, είναι τα σημεία όπου οι σχέσεις κυριαρχίας και αλλοτρίωσης συναντούν τα όρια τους και από όπου εκβάλουν προς τα έξω σχέσεις αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Εδώ και τώρα, οι καταλήψεις, με την ίδια τους την ύπαρξη, με τον λόγο και τη δράση τους, είναι ήδη ανάχωμα, τόποι που αντιστέκονται και αμφισβητούν, ανάμεσα σε άλλα, τη διαδικασία εξευγενισμού που βιώνουμε, την επέλαση του airbnb και της τουριστικοποίησης, είτε αυτές οι διαδικασίες αναγνωρίζονται ως κεντρικός σχεδιασμός είτε ως μια στιγμή της κίνησης του κεφαλαίου.

Ας προσπαθήσουμε όλοι και όλες να σταθούμε για λίγο αντιμέτωπες με την πραγματικότητα της καθημερινότητας μας, παίρνοντας απόσταση από την κατασκευασμένη εικόνα που τα ΜΜΕ και ο κυρίαρχος λόγος προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε ή να φανταστούμε εμείς οι ίδιοι το μέλλον που θέλουμε για τις γειτονιές μας. Αν θέλουμε ανοιχτούς δημόσιους χώρους πρασίνου, αν θέλουμε τους γείτονες και τις γειτόνισσες μας, ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιών για τη διεκδίκηση των συμφερόντων και των ζωών μας με σεβασμό και στήριξη προς όλους. Η άλλη επιλογή που μας προσφέρεται είναι γειτονιές θεματικά πάρκα, αστυνομοκρατούμενες, αποστειρωμένες και μόνο για λίγους.

Απρίλιος 2009 – Απρίλιος 2019: 10 χρόνια κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ

Συζητάμε-Αποφασίζουμε-Δρούμε. Παίρνουμε την τύχη της ζωής µας στα χέρια μας. Αντίσταση-Αλληλεγγύη-Αυτοοργάνωση

Σάββατο 18 Μαΐου 2019

• 11πµ εργαστήρι παιδικών δράσεων “Φτου Ξελευτερία”
• 12µµ graffiti, εργασίες και φαλάφελ
• 7µµ εκδήλωση-συζήτηση «οι καταλήψεις ως δοµές αυτοοργάνωσης και εφαλτήρια για να πάρουµε την τύχη της ζωής µας και των γειτονιών µας στα χέρια µας»
• 10µµ mojito party οικονοµικής ενίσχυσης της κατάληψης

κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιµοδήµου και Αντωνιάδου στα Πέτρινα, Άνω Πετράλωνα

Τo Σάββατο 9/2/2019 πραγματοποιήθηκε μοτοπορεία αντιπληροφόρησης από 30 μηχανάκια στις περιοχές των Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου, με θέμα την τουριστικοποίηση και την αύξηση των ενοικίων στις γειτονιές της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της μοτοπορείας έγιναν παρεμβάσεις με στένσιλ, πετάχτηκαν τρικάκια και κρεμάστηκαν δύο πανό. Η μοτοπορεία συνδιοργανώθηκε από το γρέζι και τη συνέλευση πόλης 790, με τη στήριξη συντροφισσών, συντρόφων και συλλογικοτήτων από τα Πετράλωνα, το Θησείο, το Κουκάκι και άλλες περιοχές της Αθήνας.

Ο τουρισμός στην Ελλάδα δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο. Ήδη από τη δεκαετία του 1960, το ελληνικό κράτος επενδύει στη διεθνή άνοδο του μαζικού τουρισμού εκμεταλλευόμενο, κατά κύριο λόγο, το φυσικό περιβάλλον και το ψιλοένδοξο παρελθόν του. Σε γενικές γραμμές αυτή η διογκούμενη ανάπτυξη του τουρισμού στα μέρη μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Η Ελλάδα αναπτύσσεται τουριστικά εδώ και μισό αιώνα, ωστόσο αυτό που διαφοροποιεί το τελευταίο κύμα τουριστικής ανάπτυξης από τα υπόλοιπα, είναι τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά.

Χρόνια τώρα ο διακαής πόθος των εμπλεκόμενων φορέων στον τουρισμό, ήταν η επέκταση της τουριστικής περιόδου σε όλη τη διάρκεια του έτους. Αναπόφευκτα, η επίτευξη αυτού του στόχου περνούσε μέσα από τη διεύρυνση της τουριστικής βιομηχανίας, στην ηπειρωτική Ελλάδα και δη τις μεγάλες πόλεις. Πέραν των νησιών, ως τουριστικών προϊόντων φυσικού κάλλους και αχαλίνωτης διασκέδασης, και οι υπόλοιπες ελλαδικές πόλεις έπρεπε να μετατραπούν σε πόλους έλξης στην τουριστική ανθρωπογεωγραφία. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, χαροποιώντας όλους τους εμπλεκόμενους φορείς. Βέβαια, αν και ο μετασχηματισμός του τουριστικού μοντέλου είναι ένα φαινόμενο πολυπαραγοντικό και σύνθετο, η ανάπτυξη των υπηρεσιών βραχυχρόνιας μίσθωσης, με προεξέχουσα την περίπτωση της airbnb, κατέχουν κομβικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία.

Τον Αύγουστο του 2008 τρεις νέοι απ’ το Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ, είχαν τη φαεινή ιδέα να δημιουργήσουν μια διαδικτυακή πλατφόρμα, στην οποία κάποιος / α μπορεί να προσφέρει ένα δωμάτιο του σπιτιού του με ελάχιστα κομφόρ: ένα φουσκωτό στρώμα και πρωινό, σε ανθρώπους που ψάχνουν φτηνό κατάλυμα. Έτσι δημιουργήθηκε στην αρχή η airbednbreakfast, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε airbnb. Μια εταιρία που μέσα σε 10 χρόνια εξελίχθηκε σε κολοσσό, με πάνω από 5 εκατομμύρια σπίτια και διαμερίσματα καταχωρημένα στο site και σε πάνω από 191 χώρες. Μαζί με την Uber είναι πρωτοπόροι αυτής της νέας καπιταλιστικής συνθήκης, που γιγαντώθηκε με τη μαζική διείσδυση του ίντερνετ στους πληθυσμούς και ονομάστηκε «οικονομία του διαμοιρασμού», ένας οργουελικός όρος που δίνει θετικό κοινωνικό πρόσημο σε επιχειρήσεις παγκόσμιας μεσιτείας διάφορων υπηρεσιών (μετακινήσεις, καταλύματα).

Στο δικό μας εγχώριο παράδειγμα, η ραγδαία αύξηση της χρήσης υπηρεσιών βραχυχρόνιας μίσθωσης, θα εισάγει στο κάδρο των χαρούμενων εμπλεκόμενων φορέων, μια νέα κατηγορία ανθρώπων ιδιαίτερα γνωστής κι αγαπητής στα μέρη μας, ειδικά τα χρόνια της κρίσης, τους λεγόμενους ιδιοκτήτες (κατόχους ακίνητης περιουσίας μικρής ή μεγάλης). Είναι λογικό, το airbnb αποτελεί για την εν λόγω κοινωνική ομάδα το καταλληλότερο εργαλείο για να ρεφάρει με κάποιο τρόπο την υποτιμημένη, εξ’ αιτίας της κρίσης, περιουσία της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη, ότι οι μικρομεσαίοι ιδιοκτήτες ακινήτων προβαίνουν, κατά πλειοψηφία, σε μια εκτός ελέγχου και πέραν κάθε κοινωνικής λογικής κερδοθηρία. Μιλάμε άλλωστε για τους ανθρώπους που ενώ τους παρακαλούσες να σου αλλάξουν ένα θερμοσίφωνα, ξαφνικά βρίσκουν τα κεφάλαια να ανακαινίσουν τα χρέπια τους και να παριστάνουν τους ξενοδόχους. Είναι γνωστό εξάλλου ότι οι Έλληνες μικροαστοί τρέχουν στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους, με ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη του προσκυνήματός τους στις εκκλησίες της Τήνου. Φυσικά δεν είναι μόνο οι μικρομεσαίοι ιδιοκτήτες που επωφελούνται, ελληνικά και ξένα κτηματομεσιτικά κεφαλαία επενδύουν σε αυτή την αναδυόμενη τουριστική αγορά, η οποία φαίνεται να γίνεται το όχημα για την επίτευξη της πολυθρύλητης, οικονομικής ανάπτυξης. Ο τουρισμός, όπως ενθουσιασμένοι αναφωνούν οι φορείς, όντως μας «βγάζει» από την κρίση. Ωστόσο, παρατηρούμε, με μια κάποια αμηχανία, πως καθώς «βγαίνουμε» από την κρίση υπάρχει μια τάση να βγαίνουμε κι από τα σπίτια μας.

Τον τελευταίο καιρό εύκολα διαπιστώνει κανείς, εκτός κι αν είναι ήδη τουρίστας της πραγματικότητας, πως η εύρεση σπιτιού προς ενοικίαση, στο κέντρο της Αθήνας και τις πέριξ αυτού περιοχές, έχει καταστεί μία ιδιαίτερα γκροτέσκα εμπειρία. Η μαζική ένταξη των κατοικιών στις πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης, αφαιρεί από την αγορά ακινήτων σπίτια που μέχρι πρότινος προορίζονταν για τους μόνιμους κατοίκους της πόλης. Οι υπηρεσίες βραχυχρόνιας μίσθωσης εκθέτουν τα διαθέσιμα προς ενοικίαση σπίτια σε μία διεθνή αγορά, της οποίας η ζήτηση ξεπερνά κατά πολύ την εγχώρια προσφορά. Το προφανές αποτέλεσμα είναι η ραγδαία αύξηση των τιμών των ενοικίων, στα κέντρα των πόλεων. Ενώ σε ένα πρώτο επίπεδο η ανατίμηση των ενοικίων φαίνεται να περιορίζεται, κατά κύριο λόγο σε περιοχές ειδικού τουριστικού ενδιαφέροντος, είναι επόμενο η έλλειψη σπιτιών στις περιοχές του κέντρου να συμπαρασύρει τις τιμές των ενοικίων ευρύτερα.

Ήδη, οι περισσότερες περιοχές του κέντρου τείνουν να γίνουν απλησίαστες για την πλειοψηφία του πληθυσμού, ενώ ακόμη και σε περιοχές όπως Πετράλωνα, Θησείο, Παγκράτι, Μετς, Αμπελόκηποι, Γκύζη, Κυψέλη οι τιμές των ενοικίων έχουν φτάσει πλέον σε τιμές προ κρίσεως. Επιπλέον, ακόμη κι αν κάποιος / α βρει ή ζει ήδη σε ένα σπίτι με μια λογική τιμή, δεν σταματά να βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας, καθώς οι εξώσεις ή οι παράλογες ανατιμήσεις με τη λήξη των συμβολαίων αποκτούν διαστάσεις επιδημίας. Αν αναλογιστούμε ότι οι υπηρεσίες βραχυχρόνιας μίσθωσης μετρούν ουσιαστικά μόλις δύο με τρία χρόνια ζωής, στην ελληνική τουριστική βιομηχανία, αντιλαμβανόμαστε ότι το μέλλον για όσους / ες μένουν σε ενοίκιο δεν προδιαγράφεται λαμπρό. Ωστόσο, η άνοδος στις τιμές των ενοικίων και η επακόλουθη εκτόξευση του συνολικού κόστους ζωής, κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτής της τουριστικής υπερανάπτυξης, δεν είναι η μοναδική συνέπεια.

Συνοικίες της Αθήνας που κρατούν ακόμη ζωντανές κάποιες δομές γειτονικότητας, με όσα θετικά αλλά και αρνητικά εμπεριέχει αυτή η συνθήκη, χάνουν σταδιακά το χαρακτήρα τους. Οι όποιες γειτονικές σχέσεις, διαμορφωμένες ή διαμορφούμενες, χάνουν τη ζωτική τους λειτουργικότητα, και παραχωρούν τη θέση τους στις άνευρες και φευγαλέες σχέσεις μεταξύ των τουριστών. Αν οι κοινωνικές σχέσεις δομούνται μέσα από την αργόσυρτη διαδικασία της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και των εμπειριών μιας πολυεπίπεδης πραγματικότητας, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτές τις αναδυόμενες γειτονιές των τουριστών δομούνται ακριβώς στην αντίθετη συνθήκη· τη μονοδιάστατη εμπειρία της κατανάλωσης είτε αυτή αφορά τη διασκέδαση καθαυτή, είτε εκτείνεται ευρύτερα στην κατανάλωση εμπειριών.

Ένα από τα πιο φρικαλέα παραδείγματα «θεαματικοποίησης» της ιστορίας ενός τόπου και της συλλογικής μνήμης, το συναντάμε στις εκατοντάδες χαζοχαρούμενες selfie με φόντο τα κρεματόρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Όταν η κυρίαρχη τουριστική τάση φτάνει στο σημείο να αντιμετωπίζει τον ίδιο το θάνατο ως ντεκόρ για μία selfie, δεν έχουμε καμία αμφιβολία για το πως αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι οποιαδήποτε άλλη ζωντανή συνθήκη. Και στα μέρη μας δεν είναι λίγα τα παραδείγματα. Είναι ακόμη νωπή η μνήμη της καμπάνιας, του κατά τα άλλα προοδευτικού και κοσμοπολίτικου Guardian, για ένα πακέτο διακοπών στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και του προσφυγικού. Επιπρόσθετα, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε συναντήσει σε πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τουρίστες να χάσκουν με ένα χαμόγελο συγκατάβασης ή ενθουσιασμού.

Και φυσικά αυτό συμβαίνει γιατί στα μάτια ενός τουρίστα, τα όσα διαδραματίζονται στους τουριστικούς προορισμούς αποτελούν συχνά μέρος μιας ξεχωριστής και εξωτικής εμπειρίας, αποκομμένης από τα κοινωνικά της συμφραζόμενα και αίτια. Γεγονότα που απορρέουν από μια πολυσύνθετη πραγματικότητα γίνονται αντιληπτά από τον τουρίστα ως τα «έξτρα» του εκάστοτε τουριστικού πακέτου που έχει προπληρώσει. Η κοινωνική εμπειρία ξεπέφτει στο επίπεδο μιας τουριστικής ατραξιόν, ένα γεγονός που για τις σταχτιές μάζες του τουριστών βιώνεται ως κάτι cool (!) και awesome (!). Το ίδιο φυσικά συμβαίνει σε οτιδήποτε ζωντανό αντιστέκεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, στην επέλαση της καπιταλιστικής ομοιογένειας της κατανάλωσης. Πράγματα, κοινωνικές σχέσεις και χώρος αλέθονται στο μύλο του τουριστικού lifestyle (και όχι μόνο), για να παραδοθούν απονευρωμένα και διπλά ψεύτικα ως καταναλωτικά προϊόντα. Έτσι λοιπόν, το ελληνικό τουριστικό μοντέλο με τη συμβολή του airbnb, δεν πουλάει πλέον τους ελληνικούς προορισμός ως κάτι μυθικό, όπως προέτρεπε η αξέχαστη καμπάνια του ΕΟΤ προς τους τουρίστες, αλλά την ίδια την εμπειρία της ελληνικής πραγματικότητας.

Απ’ την άλλη μεριά, εμείς είμαστε οι βασικοί αποδέκτες όλων των παραπάνω βλαβερών συνεπειών της τουριστικοποίησης και του airbnb. Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που βρεθήκαμε μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, διεκδικούμε τη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις μέσα στις γειτονιές μας και νιώθουμε τις σχέσεις αυτές να συμπιέζονται ασφυχτικά κάτω απ’ τα ροδάκια των βαλιτσών που σέρνουν χαρούμενα μέρα-νύχτα οι τουρίστες.

Είμαστε οι ενοικιαστές / τριες που τα ενοίκια που πληρώνουμε καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του έτσι κι αλλιώς ισχνού μισθού μας. Είμαστε μικροϊδιοκτήτες που αντιστεκόμαστε και δεν επιθυμούμε συνειδητά, να βάλουμε τα σπίτια μας στο airbnb.

Είμαστε εργαζόμενες / οι που βιώνουμε ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση της εργασίας μας, κι έναν βίαιο μετασχηματισμό των οικονομικών σχέσεων της γειτονιάς, με μοναδικό προσανατολισμό την άμεση εξυπηρέτηση των τουριστών.

Κι επειδή δεν είμαστε μόνο εμείς που μας ενοχλεί αυτό το φαινόμενο αλλά αφορά ευρύτερα την κοινωνία, η οποία εδώ και πολύ καιρό ασφυκτιά απ’ την καπιταλιστική κιμαδομηχανή, στρεφόμαστε προς όλα αυτά τα σώματα προσπαθώντας να συλλογικοποιήσουμε την αντιμετώπιση του προβλήματος, να διερευνήσουμε τρόπους αντίστασης και να βρούμε εργαλεία για την προστασία της αξιοπρέπειας και της ζωής μας.

]]> https://grezi.espivblogs.net/2017/11/04/199/ Sat, 04 Nov 2017 09:24:22 +0000 http://grezi.espivblogs.net/?p=199

Τι θεωρείται παρενόχληση, τι απόπειρα βιασμού και ποιο είναι το όριο που τα χωρίζει; Η άσκηση σεξουαλικής, λεκτικής και σωματικής βίας δεν συνιστούν απόπειρα βιασμού; Από ποιο σημείο και μετά νομιμοποιείσαι να αντιδράσεις, και ποιος μπορεί να κρίνει το αν κινδυνεύεις και πόσο;

Τα ξημερώματα της 22ης Ιουνίου 2016, η 22χρονη Π.Α. καθόταν σε ένα παγκάκι με τη 17χρονη φίλη της στο κέντρο της Κορίνθου. Το ίδιο βράδυ ο 46χρονος Ν.Ζ., βγαίνοντας από ένα μπαρ, τις πλησίασε και τους επιτέθηκε σωματικά και λεκτικά.

Σύμφωνα με την κατάθεση της 22χρονης: «Πείραζε με σεξουαλικά υπονοούμενα και άλλα τη 17χρονη φίλη μου. Σηκωθήκαμε να φύγουμε αλλά μας ακολούθησε και ήρθε από πίσω μου και με πλησίασε επικίνδυνα. Φοβήθηκα πολύ εκείνο το βράδυ. Είδα τον Ζ. να πιάνει το στήθος της φίλης μου. Σηκωθήκαμε να φύγουμε. Μου είπε (η 17χρονη φίλη της) κρατάει μαχαίρι. Δεν κατάλαβα που τον χτύπησα με το μαχαίρι μου. Δεν τον είχα ξαναδεί. (…) Με τράβηξε από το μαλλί.»

Όπως υποστήριξε η ίδια, κατά την διάρκεια της επίθεσης αντιλήφθηκε ότι ο 46χρονος έκανε μια κίνηση να βγάλει κάτι από την πίσω τσέπη του, που θεώρησε ότι ήταν μαχαίρι: «Τότε βγάζω ένα μαχαίρι που είχα μαζί μου για λόγους ασφαλείας. Εκείνος μου έβαλε χέρι και τότε φοβήθηκα και για να αμυνθώ του επιτέθηκα. Δεν ήθελα να τον χτυπήσω στο στήθος» ανέφερε. Η κοπέλα κουβαλούσε το μαχαίρι στην τσάντα της για αυτοπροστασία, καθώς ήταν ανά περιόδους άστεγη.

Το τμήμα Ασφαλείας Κορίνθου εξιχνίασε μέσα σε λίγη ώρα την υπόθεση, αξιοποιώντας υλικό από κάμερα της περιοχής καθώς και μια μαρτυρία, που οδήγησαν στην σύλληψη της 22χρονης κοπέλας.

Το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ναυπλίου, καταδίκασε την Π.Α. σε 15 χρόνια κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση, απορρίπτοντας την κατηγορία της απόπειρας βιασμού. Έκρινε ότι η πράξη της δεν ήταν στο πλαίσιο της αυτοάμυνας, στηριζόμενο στο γεγονός ότι τελικά ο 46χρονος δεν κρατούσε μαχαίρι, όπως αρχικά θεώρησαν οι δυο κοπέλες. Με λίγα λόγια, η έδρα έδωσε μια πολύ στενή και προβληματική ερμηνεία σε σχέση με το ποιο είναι το σημείο που μια σεξουαλική επίθεση θεωρείται απόπειρα βιασμού.

Έτσι η καταδικαστική απόφαση εις βάρος της 22χρονης έρχεται να ενισχύσει μια γραμμή θεσμικής υπεράσπισης της κουλτούρας του βιασμού, που καλλιεργεί την ψυχολογία της γυναικείας παθητικότητας και αντανακλά πολύ συχνά στα ίδια τα σώματα των γυναικών τη βία και το φόβο της σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης. Όταν λοιπόν κάποιες γυναίκες αντιδρούν και προσπαθούν να προστατευτούν τιμωρούνται. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο στη συγκεκριμένη περίπτωση, από την άρνηση του δικαστηρίου να αναγνωρίσει στην άτυχη γυναίκα, ως ελαφρυντικό, το κατοχυρωμένο δικαίωμα στην αυτοάμυνα.

Μέσα στα πολλά που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης¹ η ουσία της στάσης του δικαστηρίου μάλλον συμπυκνώνεται στα παρακάτω εξοργιστικά σχόλια:

Εισαγγελέας : «η κατηγορούμενη λόγω του περιβάλλοντος φτώχειας στο οποίο έχει μεγαλώσει δεν μπορεί να αντιληφθεί την αξία της ανθρώπινης ζωής όπως εμείς που είμαστε άλλου μορφωτικού επιπέδου, δεν σέβεται την ζωή μπροστά στο ένστικτο επιβίωσης και (…)το θύμα πρέπει να παραδοθεί λευκό χωρίς το στίγμα που του αποδίδει η κατηγορούμενη».

Κοινώς τα προσχήματα έπεσαν. Ο ταξικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης είναι ξεκάθαρος. Αλλιώς δικάζεται η άπορη και άστεγη γυναίκα και αλλιώς ο ντόπιος άντρας «ευυπόληπτος πολίτης». Ακόμη και όταν είναι αυτή το θύμα που δέχεται την επίθεση και αντιδρά, ενώ αυτός ως θύτης την έχει προκαλέσει, απειλώντας τις δύο κοπέλες και παρεμβαίνοντας στα σώματά τους. Αν είσαι άντρας, έλληνας, μορφωμένος, με λεφτά έχεις δίκιο· και πριν και μετά το θάνατο.

Πρόεδρος: «Γιατί δεν χτυπήσατε ποτέ τον πατέρα σας που σας κακοποιούσε;

Π.Α.: «Τον φοβόμουν».

Στο δικαστήριο αναφέρθηκε επίσης από τη γραμμή υπεράσπισης, ότι τόσο η Π.Α. όσο και η μητέρα της κακοποιούταν επί χρόνια από τον πατέρα και σύζυγο, ο οποίος παραδέχτηκε ότι υπήρχαν περιστατικά βίας στο σπίτι. Σε αυτήν την καταγγελία το δικαστήριο επέλεξε να μετακυλήσει στο θύμα την ευθύνη της κακοποίησης του, σχεδόν επιπλήττοντάς το για την αδυναμία του να αντιδράσει.

Συνήγορος πολιτικής αγωγής²: «καθώς βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση η κοινωνία πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι δεν μπορεί να επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας».

Προφανώς δεν είναι ζούγκλα η επίθεση ενός 46χρονου σε δύο γυναίκες 17 και 22 χρονών. Δεν είναι ζούγκλα όταν ένας άνδρας νιώθει ότι έχει την εξουσία να παρεμβαίνει λεκτικά και σωματικά, στις γυναίκες που συναντάει στο δρόμο του. Δεν είναι ζούγκλα η κακοποίηση που δέχονται παιδιά και σύντροφος για χρόνια μέσα στο σπίτι τους, την ίδια στιγμή που η δικαιοσύνη είναι απούσα. Δεν είναι ζούγκλα τα αδιέξοδα με τα οποία ήρθε αντιμέτωπη αυτή η κοπέλα (αναπτυξιακά, οικογενειακά, κοινωνικά, οικονομικά) που την ανάγκασαν να μένει στο δρόμο σε αυτήν την ηλικία.

Ζούγκλα γι’ αυτόν είναι όταν μια γυναίκα προσπαθεί να υπερασπιστεί την εαυτή της. Όταν αντιδρά για να διασφαλίσει τη σωματική ακεραιότητα της ίδιας και της φίλης της. Όταν μια γυναίκα διεκδικεί την ελευθερία ύπαρξης και κίνησης, την αίσθηση ασφάλειας και αυτοπροστασίας. Αυτό δηλαδή που ορίζεται ως αυτοάμυνα.

Εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όλες τις γυναίκες που ασκούν και διεκδικούν το δικαίωμά τους στην αυτοάμυνα.

Ως συλλογικότητα συμμετέχουμε/στηρίζουμε τον “Συντονισμό συλλογικοτήτων και ατόμων ενάντια στα κέντρα κράτησης” .

Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται μεταφρασμένο σε άλλες γλώσσες στο http://ssaekk.espivblogs.net/ .

Την άνοιξη του 2014 πολλοί/ες από εμάς συμμετείχαμε στον αγώνα που διεξήγαγε η Δ. ενάντια στο αφεντικό του cafe – bar Βοτανοπωλείο στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα. Η ιστορία της Δ. αποτελούσε μία από τις χιλιάδες περιπτώσεις μιας αυθαίρετης απόλυσης και της προσπάθειας, στη συνέχεια, της εργαζόμενης να λάβει από την επιχείρηση τις οφειλές της δεδουλευμένης εργασίας. Αυτό ωστόσο που ξεχώρισε αυτή την, κατά τα άλλα συνήθη, περίπτωση εργατικής διαφοράς, είναι ο τρόπος με τον οποίο επέλεξε η Δ. να δώσει αυτό τον αγώνα. Η Δ. θα επιλέξει τον δρόμο του συλλογικού αγώνα και για αυτό τον λόγο θα απευθυνθεί στο αρμόδιο πρωτοβάθμιο Σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων. Έπειτα από το κάλεσμα του σωματείου για διαμαρτυρία έξω από το συγκεκριμένο μαγαζί, αλληλέγγυοι/ες, συλλογικότητες και κόσμος της γειτονιάς, θα ανταποκριθούν. Το αφεντικό του Βοτανοπωλείου, παρουσιάζοντας, η αλήθεια είναι, μία σειρά παραλλαγών στη συμπεριφορά του, μετά την έμπρακτη αλληλεγγύη του σωματείου και την καταγγελία της Δ. στο ΙΚΑ, θα δώσει τις δεδουλευμένες οφειλές – μία ημέρα πριν το προκαθορισμένου ραντεβού με την επιθεώρηση εργασίας. Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να έχει λήξει στο σημείο αυτό – στην ικανοποίηση των νόμιμων απαιτήσεων της Δ. και μίας ηθικής δικαίωσής της μέσα από έναν πετυχημένο και δίκαιο συλλογικό αγώνα. Φαίνεται ωστόσο ότι αυτό που φαντάζει εκ πρώτης όψεως αυτονόητο και δίκαιο έχει αρχίσει για το κράτος και τα αφεντικά να αποτελεί ένα συστημικό λάθος που χρήζει επιδιόρθωσης.

Το αφεντικό του Βοτανοπωλείου κατά την διάρκεια των αγώνων της Δ. και του σωματείου, βρισκόμενο σε μία μάλλον δυσχερή θέση, θα κρίνει σκόπιμο να απευθυνθεί για την επίλυση των προβλημάτων του στην Κρατική Ασφάλεια. Εκεί θα τον υποδεχτούν αξιωματικοί του τμήματος Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος οι οποίοι, υποθέτουμε, θα τον ακούσουν με προσοχή να δηλώνει ότι απειλείται και εκβιάζεται. Είναι γνωστό ότι τα αφεντικά συχνά πυκνά ζουν στον κόσμο τους, στον οποίο έχουν συνηθίσει να φαντάζονται ότι πάντοτε η θέση τους και η ηρεμία τους θα είναι εξασφαλισμένη. Όπως έχουν συνηθίσει, βέβαια, να παραβιάζουν παράφορα κάθε εργατική νομοθεσία χωρίς να ενοχλούνται από αυτούς που έχουν την θεσμική υποχρέωση να το κάνουν. Έτσι, λοιπόν, είναι κάπως κατανοητό το ξάφνιασμά τους όταν βρεθούν αντιμέτωποι με εργαζόμενους/ες και σωματεία που δεν έχουν σκοπό να υποχωρήσουν στις συνήθεις παρελκυστικές τακτικές τους. Σε αυτό το ξάφνιασμα υποθέτουμε εξηγείται ο παροξυσμός των φαντασιώσεων του συγκεκριμένου αφεντικού. Αντί να συνειδητοποιήσει το ελαφρύ ράπισμα της πραγματικότητας που τον βρήκε, ότι δηλαδή, απλά χρωστάει στην εργαζόμενή του χρήματα και αυτή αγωνίζεται για την καταβολή τους, προτίμησε να φανταστεί ότι αυτός ο αγώνας αποτελεί απειλή και εκβιασμό.

Η Ασφάλεια, μην έχοντας προφανώς σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί, την άνοιξη του 2014 αποφασίζει να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα του Βοτανοπωλείου. Το αφεντικό του Βοτανοπωλείου άλλωστε θα δεσμευτεί να βρει και άλλα αφεντικά του κλάδου που έτυχε να χρωστάνε στους εργαζόμενούς τους και αναγκάστηκαν να πληρώσουν. Το τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος -δε θα κουραστούμε ποτέ να το γράφουμε- αφού θα πραγματοποιήσει μία δίμηνη έρευνα για το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων και τους αγώνες του, θα δέσει την υπόθεση του Βοτανοπωλείου με την υπόθεση του Σαλαντίν – μία αντίστοιχη, δηλαδή, περίπτωση αφεντικού που ενώ χρωστούσε στους εργαζόμενους, αναγκάστηκε, παραδόξως, να πληρώσει – και θα κατηγορήσει εφτά μέλη του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων για εκβιασμό. Γίνεται σαφές, πιστεύουμε από τις παραπάνω μεθοδεύσεις ποια είναι η κρατική οπτική σε αυτά τα γεγονότα. Για τους προστάτες του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος οι αυτοοργανωμένοι και αδιαμεσολάβητοι εργατικοί αγώνες συνιστούν απειλή και εκβιασμό. Το να πληρώνει ένα αφεντικό τις υποχρεώσεις του συνιστά απειλή και εκβιασμό. Καλό είναι για το κράτος να υπάρχει η όποια – μειούμενη εξάλλου – εργατική νομοθεσία, για να τηρούνται τα προσχήματα, αρκεί όμως να μην ενεργοποιείται όταν υπάρχουν οι κατάλληλοι ταξικοί συσχετισμοί.

Αυτή λοιπόν φαίνεται να είναι η άποψη των αφεντικών και του κράτους για το τι συνιστά ένας εκβιασμός. Εμείς όμως για τη βία του συστήματος και τους εκβιασμούς των αφεντικών γνωρίζουμε πολύ περισσότερα. Γιατί κάθε φορά που εξαναγκαζόμαστε να δουλέψουμε για αυτούς, με τους δικούς τους όρους και τους δικούς τους θλιβερούς μισθούς, δεν το κάνουμε για να τους βλέπουμε χαρούμενους καθώς αυξάνουν την προσωπική τους περιουσία – ή περίλυπους όταν αποτυγχάνουν οικτρά. Η εργασία δεν είναι το χόμπι μας. Αποτελεί για εμάς τον μοναδικό δρόμο για να επιβιώσουμε στον κόσμο του καπιταλισμού. Και ως μονόδρομος, αυτός ο τρόπος επιβίωσης είναι το αποτέλεσμα μίας δομικής και παρατεταμένης συνθήκης εκβιασμού που ασκείται επάνω μας. Και αν αυτό αποτελεί μία γενική έκφραση της βίας του συστήματος που δεχόμαστε, στα πρόσωπα των αφεντικών που την ενσωματώνουν την αναγνωρίζουμε με χίλιους ποικίλους τρόπους.

Την αναγνωρίζουμε κάθε φορά που προσερχόμαστε στις συνεντεύξεις και μας μιλάνε με ύφος. Ύφος κάποιες φορές περισπούδαστο και σοβαρό και άλλες προσποιητά φιλικό. Ύφος αυτάρεσκο, και βέβαια, τις περισσότερες φορές, ύφος εντελώς γελοίο. Την αναγνωρίζουμε κάθε φορά που μας ανακοινώνουν εμπνευσμένοι, εξοπλισμένοι και πάλι με ύφος – μα που βρίσκουν τόσες όψεις ύφους τα αφεντικά ; – κάποια καινούργια ιδέα για την οργάνωση της επιχείρησης, και που σχεδόν πάντα αφορά την εντατικοποίηση της εργασίας μας, αν και , κάποιες φορές, όχι σπάνια, αποτελεί απλά μία ηλίθια ιδέα. Την αναγνωρίζουμε κάθε φορά που μας ανακοινώνουν κάποια περικοπή του μισθού μας επειδή έχουμε κρίση, επειδή δεν βγαίνει το πράγμα, επειδή η αγορά, επειδή οι ανταγωνιστές, επειδή κατά βάθος απλά μπορούν και το κάνουν. Είναι πολλά τα λόγια των αφεντικών όταν μιλάνε για αυτά τα πράγματα αλλά πάντα είναι λακωνικοί στον αντίλογο, γιατί τότε, μέσα στην ακατάσχετη ψυχαναγκαστική φλυαρία τους, τα πράγματα φανερώνονται ως έχουν : έτσι είναι κι αν μας αρέσει. Ως εάν η εργασία μας για αυτούς να αποτελεί μία από τις πολλές επιλογές που έχουμε.

Αυτό το ταπεραμέντο και αυτά τα φερσίματα από τα αφεντικά τα έχουμε συνηθίσει. Σε γενικές γραμμές, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από αυτούς. Ούτε μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι το αφεντικό ενός cafe bar περνώντας την πόρτα της Κρατικής Ασφάλειας θα καταγγείλει μία συνδικαλιστική δράση και όχι κυκλώματα προστασίας και μαφίες της νύχτας, από αυτά που κατά καιρούς έχουν κάνει την εμφάνιση τους και στα Πετράλωνα. Μεγάλη επιτυχία εκ μέρους τους. Καμία εντύπωση δεν μας προκαλεί, φυσικά, και η αντίδραση του κράτους. Οι θερμές σχέσεις κράτους και αφεντικών είναι παλιές όσο και ο καπιταλισμός. Ενώ είναι γνωστό ότι σε περιόδους κρίσεων έρχονται ακόμη πιο κοντά. Είτε απομειώνοντας ακόμη περισσότερο την εργατική νομοθεσία, είτε, όπως στην περίπτωση του βοτανοπωλείου, προσπαθώντας να ποινικοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες.

Εμείς από την άλλη όπως σταθήκαμε και τότε δίπλα σε αυτές και αυτούς που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια τους στους χώρους της δουλειάς, και στο σωματείου που τους στήριξε, στεκόμαστε και σήμερα απέναντι στο θράσος του μετώπου κράτους και αφεντικών.